(L. Cornelius), bijgenaamd „de Gelukkige”, geb. 138, streed tegen Jugurtha, Mithradates, en, in Italië teruggekeerd, tegen de Mariaansche partij (volkspartij) in 82, waarna hij zich tot levenslang dictator liet benoemen en te Rome een schrikbewind instelde.
Lange lijsten van vogelvrijverklaarden liet hij aanplakken, verdeelde de landerijen dergenen, die tijdens de burgertwisten gesneuveld waren onder zijn veteranen en schonk de vrijheid aan tien duizend slaven, Cornelii genoemd, die hem tot lijfwacht verstrekten. Als alleenheerscher vaardigde hij een reeks wetten uit, de Cornelische genoemd, die ten doel hadden het herstel v.d. aristocratischen regeeringsvorm en de concentratie van alle rechts- en regeeringsmacht in den Senaat. Hij legde in 79 zijn ambt neder, om te Puteoli op een landgoed zijn leven te eindigen. Zijn gedenkschriften dienden Plutarchus tot bron voor het beschrijven van zijn leven.
