god van hemel en aarde en der veldslagen. Hij werd vereerd in de gedaante van een zuil, oorspronkelijk een reusachtigen eikestam, die boven het heilig woud uitstak en beschouwd werd als het voornaamste heiligdom des volks.
De verwoesting eener Irminzuil was het zinnebeeld van de vernietiging van den volksstam. Vooral in de Saksische landen werd Irmin vereerd. Willibrord (668 —739) liet zulk een zuil op Walcheren omverhalen. De meest vermaarde zuil verhief zich bij Eresberg aan de Diemel, niet ver van Stadtberg (door Karel den Grooten in 772 omgeworpen).
