de priesters der oude Celten of Kelten in Gallië en Brittannië. Hun naam wordt in verband gebracht met een oud woord dru, dat eik bet., omdat zij dezen boom als heilig beschouwden en in eikenbosschen hun godsdienstige plechtigheden volbrachten.
In Gallië vormden zij in de dagen van Caesar een afzonderlijke kaste, met een oppersten Druïde aan het hoofd. Zij handhaafden den dienst der goden en brachten offeranden op gewijde plaatsen, ook waren zij in ’t bezit van de kennis der geheimen van den godsdienst. Tot hun leerstukken behoorden dat der eenheid van het Opperwezen en dat der zielsverhuizing of liever der onsterfelijkheid. Zij deden voorspellingen en namen zitting als rechters, terwijl zij de toenmalige wetenschap (heelkunde, sterrenkunde, schrijfkunst) beoefenden. Hun invloed verdween, toen Gallië door Caesar (+ 50 v. C.) aan de Romeinsche macht onderworpen werd, en de afgodendienst der Druïden werd door keizer Claudius (41—54) opgeheven.
