in engeren zin noemt men die planten, die in het zoete water voorkomen. Zij zijn aan het leven in deze omgeving aangepast, doordat er zoo goed als geen houtvaten in de stengels enz. voorkomen; wij vinden echter daarvoor in de plaats een uitgebreid luchtkanalenstelsel, vooral bij hoogere planten, omdat in het water en vooral in den modderigen bodem te weinig zuurstof voor wortel enz. aanwezig is.
Soms hebben de planten ondergedoken bladeren, die over het algemeen in fijne slippen verdeeld zijn om in stroomend water niet beschadigd te worden. De bloemen worden boven het water gebracht; na de bevruchting worden bij verschillende soorten de rijpende vruchten onder water gebracht; de rijpe zaden komen later bovendrijven en worden door stroomingen verspreid.
Andere soorten vermenigvuldigen zich door loslatende knoppen of door zich deelende wortelstokken. Van de echte waterplanten vindt men in onze streken o.a. veel wieren, watervarens, fonteinkruiden, waterweegbree en waterkaarden, waterranonkels, waterleliën, watergentiaan, kroos, blaasjeskruid.
Dan zijn er nog veel soorten, die aan het water gebonden zijn, maar hun bladeren en stengels ver boven het water doen uitsteken. Deze planten hebben, wat zeer eigenaardig is, een gelijken bouw als de planten van zeer droge plaatsen.
Dit in verband met hun standplaats, nl. winderige open plaatsen. Hiertoe behooren paardestaarten, biezen, lischdodden, zeggen, riet en andere grassen, pijlkruid en zwanenbloem; bij andere planten, die langs het water voorkomen, zooals valeriaan, gele lisch, glidkruid, wederik, moerasspiraea enz. vindt men niet een uitgesproken xerophytischen bouw.
Bij deze laatste groepen van oneigenlijke waterplanten zijn de houtvaten goed ontwikkeld. Wieren hebben een zeer speciale beteekenis als vischvoedsel of dienen als voedsel voor kreeftjes e.d., die op hun beurt weer voedsel voor de zoetwatervisschen zijn.
Met de hoogere planten zorgen zij tevens voor de zuurstofvoorziening. Bouman.