Testament (soort geschrift)

betekenis & definitie

Naam

1° voor vsch. oud-kerkel. geschriften:

Testament Onzes Heeren Jesus Christus, een liturgisch-canonistisch werk, een der grootste in de rij der pseudo-apostolische Kerkordeningen. Waarsch. ca. 475 in Syrië door een Monophysiet samengesteld, vooral op grond van de Traditio apostolica van → Hippolytus. Het werd in het Grieksch geschreven, maar overgeleverd in het Syrisch, Koptisch, Ethiopisch en Arabisch. Patriarch Rahmani gaf het in 1899 uit in Syrischen tekst met Lat. vertaling. Franses.

Testament der Twaalf Patriarchen. Zie hiervoor → Patriarch (sub A, c).

2° In de literatuur komt onder meer voor : Testament Rhetoricael, van Edward de → Deene (Dene), Brugsch rederijker, die het in 1561 voltooide: een werk, dat tot een internationaal soort van literatuur uit dien tijd behoort, als ook Villon’s Grand Testament: waarin dichters als het ware hun levenservaringen en levenswijsheid mededeelen, en dat ook als kader dient om sommige van hun afzonderlijke gedichten in te lasschen.

Lit.: L. Scharpé (in : Ned 'Museum, 1894); id., Un Villon flamand (in : Compte rendu du 3e congrès international des catholiques, Brussel 1895). Een „lange adieu” werd uitg. door J. de St. Genois (in : Messager des Sciences et Arts de Belgique VI, 19). V. Mierlo.