(< Lat. superpelliceum), liturgisch kleedingstuk, dat allen geestelijken toekomt. Zijn naam ontleent het aan het feit, dat het boven den pels, waarmee men zich ’s winters in het koor tegen de koude beschutte, gedragen werd. Het is korter dan de alb, breeder en van wijde mouwen voorzien. Gemakshalve werden vaak de mouwen opengesneden of als vleugels gedragen of geheel weggelaten.
Nooit wordt het opgeschort. Dit gewaad kwam rond het jaar 1000 op. Het is de kleeding voor het koor en voor functies buiten de Mis: bij toediening van Sacramenten en Sacramentaliën. De symbolische beteekenis ervan is de bovennatuurlijke gerechtigheid (Pontif.
Rom., Ordo de clerico faciendo „Induat te Dominus novum hominem”). Een verkort s. heet in Italië „cotta”; een tot enkele bandjes samengekrompen, gelijk kanunniken dit soms in het openbaar dragen, heet sarracium of scorlicium.Lit.: J. Braun S.J., Die Liturg. Gewandung im Okzident und Oriënt (1907). Vermist.