Paus, gekozen in 752, maar aanstonds gestorven.
Stephanus (II) III Paus (752-757). Zijn pontificaat is van groote beteekenis, omdat onder hem de Kerkelijke Staat ontstond. Tegen de Longobarden zocht hij steun bij den Frankenkoning Pepijn den Jongeren. Hij kwam met dezen tot overeenstemming in Quiercy (754). Pepijn schonk een bepaald gebied aan den H. Stoel en beloofde, dat hij en zijn opvolgers de verdedigers der pausen zouden zijn. S. zalfde den koning en zijn beide zonen en bij plechtig besluit verklaarde hij dit geslacht als het eenige wettige koningshuis van het Frankenrijk.
Stephanus (III) IV Paus (Aug. 768-24 Jan. 772). In een synode van Lateranen (769) sloot hij de leeken van de pauskeuze uit; hij keurde de beelden-vereering goed en veroordeelde de Iconoclastensynode van 754. Toen Karel de Groote, ondanks het verzet van S., met de dochter van den Longobardenkoning huwde, wijzigde S. de pauselijke pro-Frankische politiek en sloot zich bij koning Desiderius aan. Zijn opvolger keerde echter tot de pro-Frankische politiek terug.
Lit.: Seppelt, Die Kirche im Frühmittelalter (1934).