(philol.) zijn vormen, waarin één functie of taalkundig begrip op twee verschillende wijzen wordt uitgedrukt. Bij zulke vormen was er reeds een aanwijzer voor meervoud, verkleining, uitdrukking van den persoon, enz. aanwezig, maar deze was minder duidelijk herkenbaar en daarom namen zij, naar analogie, d.w.z. naar het voorbeeld der meerderheid, dat een ander en gewoner middel daarvoor heeft, nog daarbij dit laatste aan. Voorb.: lammeren, kinders, druppeltje, stippeltje.
Lit.: J. Verdam-F. Stoett, Uit de Gesch. der Ned. Taal (41923).
Weijnen.