Lichtgevoelig element, opgebouwd uit een metalen grondplaat 1, een halfgeleider 2 en een metalen ring 3, welke electrisch verbonden is met een doorzichtige electrode 4. De halfgeleider is meestal koperoxyduul (Cu2O), verkregen door gedeeltelijke oxydatie van de koperen plaat 1 ; tusschen 1 en 2 vormt zich daarbij een dun, unipolair geleidend laagje, de zgn. sperlaag.
Voor 3 wordt veelal een dun huidje goud of zilver genomen. Wanneer de cel door licht getroffen wordt, worden in 2 electronen vrijgemaakt; een deel van hen wipt, dank zij hun bewegingsenergie, van Cu2O naar Cu over, vanwaar zij moeilijker weer terug kunnen gaan, omdat de sperlaag den doorgang verhindert.
Zij nemen derhalve den gemakkelijker weg en vloeien langs een uitwendige leiding [waarin een stroommeter (5) is opgenomen] terug naar het Cu20. Bij voldoend kleinen uitwendigen weerstand is de stroomsterkte evenredig met de verlichtingssterkte der sperlaagphotocel.
Zie ook → Becquereleffect, dat in wezen op hetzelfde beginsel berust. Toepassingen: o.a. als luxmeter, als relaisbuis, in de photometrie en de pyrometrie.Lit.: B. Lange, Die Photoelemente und ihre Anwendung (1936). J. F. Custers.