Besmettelijke ziekte met een acuut verloop, gekenmerkt door een ➝ angina met begeleidend ➝ exantheem (dit laatste kan ook ontbreken). Hiernaast zijn de mond-, neus-, kinbleekheid (uitsparing van het exantheem), de aardbeientong en het vervellen, nadat het exantheem verbleekt is, naast de koorts, karakteristieke verschijnselen.
De verwekkers zijn streptococcen, die naar het bloed een oplosbaar ➝ toxine afscheiden. De gevoeligheid (onderzocht met behulp van de ➝ Dick-reactie) voor de ziekte is het grootst in den kleuterleeftijd; echter zijn ook volwassenen en kinderen boven het jaar vatbaar. Voor de diagnose is het verschijnsel van Schulz-Charlton van belang.
In het einde van de derde week kunnen levensgevaarlijke verwikkelingen optreden, als oor-, nier-, hartklepontstekingen en roodvonksepsis). De overbrenging geschiedt door contact met de lijders (vooral gevaarlijk bij zich ontwikkelende middenoorontsteking e.a.), met besmette voorwerpen of door het drinken van besmette melk.
De ➝ incubatietijd is kort en duurt gemiddeld 2 tot 5 dagen. De sterfte kan zeer sterk wisselen; bij sommige epidemieën is ze hoog, bij andere laag.
Sydenham heeft in 1675 het r. het eerst uit de groote groep van koortsende ziekten (pestilentiën) als een zelfstandig ziektebeeld herkend, afgezonderd en beschreven. De onvatbaarmaking tegen, het r., door ➝ inenting met roodvonktoxine, heeft nog een onzekere toekomst, hoewel de verwachtingen over de doelmatigheid van dezen ingreep gunstig gestemd zijn.
Onder chirurgische r. verstaat men dien vorm, die optreedt na brandwonden, waterpokken e.a.