(< Gr. pais = kind; Lat. centrum = middelpunt) heet het streven van moderne paedagogen om bij opvoeding en onderwijs het kind niet alleen in het middelpunt te plaatsen (want dat is vanzelfsprekend), maar om het te maken tot maatstaf van alle dingen: van het doel van den leergang, van de methode, van de gansche houding en gedragingen van den opvoeder. De fout schuilt alleen in de overdrijving. Want dat er met de natuurlijke ontwikkeling van het kind in het alg. en met de kinderlijke individualiteit in het bijzonder rekening wordt gehouden, is een eisch, dien geen verstandig mensch kan afwijzen. Rombouts.
Lit.: Rombouts, Hist. Pedagogiek (III 1928).