Kort vóór 1914 werd bij bergforten in Oostenrijk de verspreiding nog verder doorgevoerd dan bij de groepbevestiging. Men maakte binnen de hindernisgracht een rondloopende gevechtsopstelling voor infanterie en pantserbatterijen van licht geschut voor de nabijverdediging. Geschut voor groot flankement kwam in ➝ traditore kazematten van de keelkazernes op de achterhellingen. Het zwaardere geschut werd niet meer in het werk geplaatst.
De verspreide deelen werden door poternes verbonden. Een deel der werken in de onlangs uitgevoerde Fransche „Maginot”-linie zou ook het beste zijn te vergelijken met deze o. f., met dien verstande, dat ook de kazernes onder den grond zijn gebracht; het bovengrondsche deel bestaat slechts uit hindernissen, pantserkoepels en kazematten, zoomede de verdedigde ingangen. H. Lohmeijer.