(wijsbegeerte).
Onder o. in eigenlijken zin verstaat men die eigenschap van de stoffelijke dingen, waardoor twee of meer dezer dingen niet tegelijk dezelfde plaats kunnen innemen. In Aristotelisch-Thomistische kringen wordt getwist over het wezen van de o. De meeste volgelingen van deze wijsgeerige school zien daarin iets negatiefs, dat onvermijdelijk verbonden is met het hebben van plaatselijke betrekkingen tot de omringende lichamen. Andere spreken hier van een actieve kracht, welke verhinderen zou, dat een tweede lichaam de plaats inneemt, welke reeds ingenomen werd door een ander. Volgens beide meeningen echter is de o. iets, dat niet samenvalt met de uitgebreidheid van een stoffelijk lichaam. Daarom is het volgens beide meeningen ook mogelijk, dat een stoffelijk ding zijn uitgebreidheid behoudt (d.i. deelen heeft buiten deelen), terwijl door bovennatuurlijk ingrijpen zijn o. wordt weggenomen.
Onder o. in oneigenlijke n zin verstaat men, dat de verschillende deelen van een lichaam buiten elkander zijn. In dezen zin verstaan, valt o. samen met uitgebreidheid. Th. v. d. Born.