(aldus de lezing bij de auteurs, terwijl inschriften en munten de spelling Mithradates volgen), Perzische eigennaam, door vele Oostersche vorsten gedragen, maar vooral in het Pontische huis tot beroemdheid gekomen. De stichter van het Pontische rijk was M. I., die zich aan Alexander den Grooten onderwierp.
Zijn zoon M. II behield weer onafhankelijkheid en vergrootte het rijk. M.
V was in bondgenootschap met de Romeinen getreden. Hij regeerde 150-120 v. Chr.
Dan volgt M. VI, degene, die in de geschiedenis zonder meer Mithridates wordt genoemd, de verbitterde vijand der Romeinen. * 132 te Sinope, ♱ 63 v. Chr. in de Krim. Bij den dood zijns vaders was hij tien jaren oud; werd tegen de intrigues zijner moeder in veiligheid gebracht, en nam op 20-jarigen leeftijd de zaken in handen. Zoowel lichamelijk als geestelijk was hij uiterst begaafd; en van zijn gemis aan geweten had hij zelf geen last. Met alle middelen streefde hij tot het einde het vervullen zijner plannen na. Zijn leger en vloot formeerde hij zelf. Hij veroverde Cappadocië en Bithynië en moest dan weer wijken voor Rome, waarmee hij de eerste twintig jaren den strijd nog niet aandorst. Maar in 88 brak hij eindelijk los. Geprikkeld door de invallen in Pontus, op aanstoken van Rome geschied, veroverde hij in snel tempo de Rom. provincie Azië. 80 000 Romeinen werden op één dag gedood. Slechts enkele steden bleven Rome getrouw, maar ook Europ. Griekenland koos den kant van M. Door Sulla overwonnen, moest hij in 85 een vrij onvoordeeligen vrede sluiten. Hij bleef echter roerig en in 74 begon hij weer ernstig. Lucullus wist hem uit Asia en Pontus te verdrijven en vervolgde hem in Armenia. Doch eerst Pompeius kon hem den genadeslag toebrengen. Hij probeerde zelfmoord door vergif. Maar tevergeefs. Zijn lichaam was daarop getraind (➝ Mithridaticum). Een slaaf heeft toen. naar de waarschijnlijkste berichten, een einde aan zijn leven gemaakt.
Slijpen.