(bouwk.). De kerkgebouwen van het zgn. basilicatype bestaan uit een langgestrekte ruimte, geflankeerd door twee lagere en smallere zijruimten, gescheiden door zuilen- of pijlerreeksen. De eerstbedoelde hoofdruimte, aan het eind waarvan het altaar in een nis wordt opgesteld, heet de middenbeuk of het middenschip, de beide andere de zijbeuken.
Daar de m. (behalve in de zgn. hallenkerken) hooger is dan de zijbeuken, kan deze verlicht worden door ramen, boven de daken dezer laatste. v. Embden.