noemt men in de Duitsche letterkunde de groepen kleinburgerlijke dichters, die, in gilden vereenigd, op vrij uiterlijk-mechanische wijze, de taak der middeleeuwsch-hoofsche minnezangers voortzetten. Bloeitijd: 15e-16e eeuw. Zooals onze Ned. rederijkers, staan zij aanvankelijk in verbinding met den Zondagschen kerkdienst, treden o.m. op als koorzangers; scheppen met de woorden ook de melodie hunner gezangen.
Voor tekst en zangwijze gelden strenge voorschriften (tabulatuur!). Waarsch. begonnen te Mainz (met Frauenlob) in het begin der 14e eeuw, bereikt de Meistergesang zijn hoogsten bloei in Neurenberg in de 16e eeuw. Voorn. figuren: Hans Sachs, Hans Folz, Hans Rosenblüt e.a., met wie de Meistersinger ook eenige seculariseering naar de stofkeuze vertoonen en meer aandacht aan het tooneel gaan wijden.Voorn. tekstverzameling: het hs. te Colmar (uitg. d. K. Bartsch 1862). — Lit.: Ad. Puschmann, Gründlicher Bericht des dt. Meistergesanges (1571); O. Lyon, Minneund Meistergesang (1883); W.
Nagel, Studiën zur Gesch. des Meistergesanges (1909); A. Köster, Die Meistersinger-Bühne (1920); R. Weber, Entwicklung und Bedeutung des Meistergesanges (1921); H. Oppenheim, Das Naturgefühl bei den frühen Meistersangern (1930). Baur.