is een bepaling in een handelsverdrag, waarbij aan den contracteerenden staat het recht wordt verleend op gelijke behandeling op handelspolitiek gebied als aan derde staten te beurt valt, en dit kan in positieven en in negatieven vorm worden toegepast: in het eerste geval omvat de m. de verplichting om elke begunstiging, elke voorkeur en elke tariefverlaging, welke aan een derden staat is of zal worden toegestaan, ook tegenover den contracteerenden staat in werking te doen treden; in het tweede geval mag een derde mogendheid nimmer gunstiger behandeld worden dan de contracteerende staat. De m., welke sinds ong. 1860 in de handelsverdragen haar intrede deed, heeft veel bijgedragen tot een betere samenwerking in het internationale handelsverkeer. In den regel wordt de m. wederkeerig toegepast, slechts bij uitzondering eenzijdig, zooals in het verdrag van Versailles tegenover Duitschland.
De m. omvat zelden alle begunstigingen; meestal is zij voorwaardelijk gesteld, d.w.z. dat de meestbegunstïgde staat alleen op die voordeelen zonder meer aanspraak heeft, die aan derde staten zonder tegenprestaties verleend zijn of worden. Voordeelen derhalve, welke aan bepaalde tegenprestaties vastgekoppeld zijn, worden uitsluitend tegen bepaalde tegenprestaties toegestaan. Na den Wereldoorlog werd het gebied der meestbegunstiging beperkt: eenerzijds door specificatie van de voordeelen (speciaal van de handelswaren), anderzijds door toepassing van een preferentieel systeem, zooals geschiedde tusschen de staten, die deel uitmaken van de British Commonwealth.Lit.: L. Glier, Die Meistbegünstigungsklausel (1905); Kl. Bonhoeffer, Die Meistbegünstigung im modernen Völkerrecht (1930). Vorstman.