Het schilderen van schepen en voorvallen met schepen, impressies van de zee, riviermondingen en binnenwateren, zeeslagen, ofschoon reeds vóór de 17e eeuw bekend (Meester van St. Aula: Martelaarschap van St. Ursula, te Lissabon; Juan de Flandes: Christus in den storm, Madrid), is een typisch 17e-eeuwsch en Nederlandsch gegeven, dat in Haarlem een centrum vond: Hendrik Corn.
Vroom (Slag op het Haarlemmermeer, Rijks Museum te Amsterdam), Corn. Claesz. van Wieringen (Slag bij Gibraltar, Scheepvaartmuseum te Amsterdam), Aert van Antum, Abr. de Verwer, Willem van de Velde de Oude, e.a. De eerste, die een zuiver zeestuk schilderde, was Jan Porcellis; zijn navolgers zijn Julius Porcellis, zijn zoon, Claes van Wou, Hans Goderis.
De marinist Simon de Vlieger voerde als nieuw element het licht in het zeestuk in; zijn navolgers zijn Albert Cuyp, Salomon Ruysdael, Van Goyen (Riviermonding, Den Haag), Abr. van Beveren; vooral ook de familie Willaerts leverde zeeschilders. In Frankrijk in den jongsten tijd is Albert Marquet bekend; in Amerika: Winslow Homer en Whistler; in België Th. Verstraete, H.
Luyten, P. J.
K.
Clays, A. Verwee en C. Permeke.Lit.: F. C. Willis, Die niederländ. Marinemalerei (Leipzig 1911); Van Hall, Repertorium (nr. 5107-5112); W. Martin, De Holl. schilderkunst in de 17e eeuw (I, 257-269; II, 368-390); P. de Mont, De schilderkunst in België (1921).
p. Gerlachus.