Keizerlijke verordening van 426 n. Chr. (Cod. Theod., 1.4.3), waarbij geregeld wordt, welke waarde de rechter heeft toe te kennen aan de sententies der vijf groote Rom. juristen (Papinianus.
Paulus, Ulpianus, Modestinus, Gaius). Is hun meening in een bepaalde rechtskwestie eensluidend, dan is de rechter aan die meening gebonden. Anders is de meening der meerderheid bindend.
Staken de stemmen, dan gaat de meening voor van hen, aan wier zijde Papinianus staat. Zegt de laatste bij gelijkheid van stemmen zijn meening niet, dan is de rechter vrij.