of stuwbevloeiing. Om te kunnen profiteeren van de bemestende werking van slibrijk water, moet dit gedurende korteren of langeren tijd het land, vnl. grasland, bedekken (→ Kom). Om dit te bereiken worden verschillende systemen toegepast, o.a. → hellingbouw, → ruggenbouw en kombevloeiing.
Bij k. wordt het grasland gedurende korten tijd tot een hoogte van maximaal 30 cm boven het maaiveld onder water gezet, zoodanig dat men den toeen afvoer van het water volkomen kan beheerschen (wat niet het geval is bij de zgn. wilde bevloeiing). Het land wordt daartoe als regel omgeven door een dijkje of kade, waarin zich aan een zijde een inlaatduiker bevindt, om het opgestuwde rivierof beekwater in te laten, hetwelk dan aan de andere zijde door een afvoerduiker na eenigen tijd weer wordt afgelaten. Groote perceelen met vrij veel helling worden door tusschenkaden met stuwen in enkele afdeelingen of kommen verdeeld.Stilstaand water levert echter het nadeel, dat de goede grassen door zuurstofgebrek gaan kwijnen, vooral als het bevloeien nog laat in het voorjaar plaats heeft, als de grasgroei reeds is begonnen. Dit nadeel kan grootendeels voorkomen worden door het water geregeld te ververschen, waartoe men door de inlaatsluis juist zooveel water laat passeeren als door de uitlaatsluis verdwijnt en waartoe de eventueel aanwezige tusschenkaden van een of meer overlaten worden voorzien. Dit is gemakkelijk en met geringe kosten uit te voeren (voorbeeld: sawah’s in Indië).
Nu door het gebruik van kunstmeststoffen op goedkoope wijze de voedselvoorziening van het grasland te bereiken is, overwegen de nadeelen van de k., voortspruitend uit minder goed droog leggen der terreinen en het gebruik van mindere kwaliteit vloeiwater, boven de voordeelen. Men verkrijgt wel als regel veel gras, maar van slechte kwaliteit. Dewez.