Kerk-Latijn is de door de Kerk bij haar liturgische handelingen, officie en wetgeving gebezigde taal, te weten: de door haar ontwikkelde en bij haar doel aangepaste volkstaal. Deze ontwikkeling had hoofdzakelijk plaats op grondslag van de vertaling der H. Schrift, die den naam draagt van Itala.
In ruimeren zin behoort ook de taal zoowel van de Itala als van de Vulgata tot het Kerk-Latijn. Vgl. → Latijnsche taal.Lit.: Schrijnen, Handl. bij de studie der vergelijkende indogerm. taalwetenschap (1924, 127); id., Charakteristik des altchristl. Latein (Latinitas Christianorum Primaeva, fase. I, 1932).