Een groep van Indo-Europ. dialecten, gesproken op het Apennijnsche schiereil., teruggaande op een gemeenschappelijke oer-Italische taal, welke behoort tot de Westelijke groep der Indo-Europ. talen, de zgn. → centumtalen. De Italische dialecten vallen uiteen in twee groepen: de Oscisch-Umbrische en de Latijnsche groep.
Tot de Oscisch-Umbrische groep behooren:
a) het Oscisch, de taal der Samnieten, door de in Campanië wonende Osci het eerst in schrift gebracht. Men bezit ong. 200 Oscische inschriften, waarvan de voornaamste zijn de Tabula Bantina en de Cippus Abellanus, stammend uit de 2e eeuw v. Chr.
b) Het Umbrisch, gesproken tusschen den bovenloop van den Tiber en de Adriatische Zee op het hoogplateau der Apennijnen. De voornaamste bron voor de kennis van het Umbrisch zijn de Tabulae Iguvinae, zeven in Gubbio (het oude Iguvium) gevonden bronzen tafels met liturgische voorschriften, grootendeels stammend uit de 1e eeuw v. Chr. De Oscische en Umbrische dialecten vormen de uitersten der Italische taalontwikkeling: terwijl het Oscisch zeer dicht bij het oer-Italisch is blijven staan, is het Umbrisch in zijn vereenvoudigingen verder gegaan dan het Latijn.
De Latijnsche groep omvat:
a) het kerndialect van Latium,
b) het Faliskisch, gesproken in Falerii, ten N. van Rome, op Etruskisch gebied, gelegen;
c) de taal der Sabini, Aequi, Hernici en Marsi. Van b en c zijn slechts spaarzame resten bekend. Van al deze dialecten heeft slechts het dialect van Latium zich tot een cultuurdialect, de Latijnsche taal, opgewerkt. Het heeft alle andere dialecten allengs verdrongen.
Lit.: Robert v. Planta, Gramm. der Osk.-Umbr. Dialekte (2 dln. Straatsburg 1892-’97); R. S. Conway, The Italië dialects (2 dln. Cambridge 1897); C. D. Buck, A Grammar of Oscan and Umbrian (Boston 1904 ; Duitsche vert. v. E. Prokosch, Elementarbuch der Osk.-Umbr. Dialekte, Heidelberg 1905); H. Jacobsohn, Altitalische Inschriften (Bonn 1910); Jos. Schrijnen, Italische Dialektgeogr., in Neophilologus; F. Muller Jzn., Altitalisches Wörterb. (Göttingen 1926); Jos. Schrijnen, La racine ais en Italië, in Bull. de la Soc. de Linguistique de Paris (XXXII 1931); Albrecht v. Blumenthal, Die Iguvin. Tafeln (Stuttgart 1931); Giacomo Devoto, Gli antichi Italici (Florence 1932). Mohrmann.