(Rom. recht), wijze van eigendomsoverdracht in vorm van schijnproces. Partijen begeven zich naar magistraat, die zitting houdt op de gerechtsplaats (tribunal, ius, vandaar „in iure”; ➝ Iudicium).
Degene, aan wien eigendom overgedragen wordt, vervult in schijngeding de rol van eischer en verklaart voor magistraat, dat de over te dragen zaak hem in eigendom toebehoort. De ander erkent dit of zwijgt, waarna de magistraat „in iure de zaak in eigendom toewijst (addictio).
Door deze erkentenis (confessio in iure) wordt de voortzetting van het geding bij den ➝ iudex overbodig. Ofschoon hier in werkelijkheid geen geschil, dat partijen verdeeld houdt, aanwezig is, wordt toch geheel formeel een (niet-processueele, quasi-processueele ) ➝ actio ingesteld.
De i. i. c. wordt ook toegepast bij ➝ adoptio. Men spreekt ook wel van cessio zonder meer: afstand in rechte, waarbij „in rechte” historisch aanduidt de plaats (ius), waar die afstand plaats had.Hermesdorf.