In 1887, bij gelegenheid van het gouden regeeringsfeest van koningin Victoria, kwamen de minister-presidenten der Eng. ➝ dominions te Londen bijeen, om te onderzoeken, op welke wijze de betrekkingen tusschen het moederland en de koloniën zouden kunnen worden bevorderd. Deze bijeenkomsten, sinds 1907 Imperial Conference genoemd, werden op onregelmatige tijden gehouden.
De 2e conferentie had plaats in 1894 te Ottawa. Evenals de 1e zonder merkbaar resultaat.
Langzamerhand leidden zij echter tot grooter zelfstandigheid der dominions. De conferentie van 1897 te Londen machtigde de koloniën t.o.v. het moederland preferentietarieven in het leven te roepen.
Die van 1902 hield zich bezig met defensiezaken. Aan de conferentie van 1907 nam voor het eerst deel de Z.
Afrik. Unie.
Op de 5e conferentie vroegen de koloniën deelneming aan diplomatieke beslissingen. In 1917 werden de vertegenwoordigers der koloniën lid van het Imperial War Cabinet, zoodat de koloniën over alle belangrijke vraagstukken werden geraadpleegd.
De conferentie van 1923 schonk aan de koloniën het recht om zelfstandig verdragen te sluiten, met inachtneming van de belangen van het rijk. Op de conferentie van 1926 werd het voorstel-Balfour aangenomen, dat de autonomie der dominions en hun gelijkheid met het moederland in beginsel vastlegde.
Een poging op de conferentie van Ottawa in 1932 om een volledige econ. samenwerking en onderlinge begunstiging te verkrijgen, is slechts gedeeltelijk geslaagd.Lit.: H. Duncan Hall, The British Commonwealth of Nations (1920); J. Magnan de Bornier, l'Empire Britannique (1930); J. Breukelman, De Verhouding tusschen Eng. en de Britsche Dominions, in: Themis (1925, nr. 4).