vormt, naast diatoniek en chromatiek, het derde der toongeslachten in de Grieksche melodieleer, waarbij sommige halve tonen in twee kwarttonen werden gesplitst. Ook de practijk van het Gregoriaansch heeft de e. gekend; de ontwikkeling van het Westersch harmonisch besef heeft het daaruit doen verdwijnen.
In ons getemperd toonstelsel noemt men e. de meerduidigheid van mathematisch verschillende tonen; bijv. fis = ges; eïs = f. Op basis van het voorgaande ontstaat de enharmonische verwisseling, bijv. de Klerk.