(Polygonum), een geslacht van kruidachtige planten; behoort tot de familie der veelknoopigen, Polygonaceae, en omvat 50 soorten. Een veel voorkomend onkruid op bouwlanden is het varkensgras, ook bargegras, mottegras, weggras of kreupelgras genoemd, P. aviculare, dat de bloemen in de bladoksels heeft.
Wanneer het vee deze plant eet, krijgt de melk een blauwe tint. Bekende akkeronkruiden zijn ook het perzikkruid (wilde wilg, Jezusgras, platzaad, krodde of Roodbeen), P. persicaria, en de viltige D. (Jezusgras of reek), P. tomentosum, lapathifolium of pallidum.
Meer vochtige groeiplaatsen verkiezen de waterpeper (bitterplant), P. hydropiper, de zachte D., P. mite of laxiflorum, de kleine D., P. minus, en de knoopige D. (Jezusgras of krodde), P. nodosum. In slooten kan men vaak de veenwortel (fonteinkruid, roowilg of wilde wilg), P. amphibium, aantreffen.
De adderwortel, P. bistorta, is met de roodgetinte bloemaren een sieraad voor het weiland en heeft waarde als veevoeder en honigbloem. Vroeger gebruikte men den wortelstok algemeen in de geneeskunde, thans alleen nog voor dieren en speciaal bij paarden.
Hartvormige bladeren hebben de windende soorten zwaluwtong (windom of wilde boekweit), P. convolvulus en de hegge-duizendknoop, P. dumetorum, die in kreupelhout en heggen groeien. Als sierplanten komen in aanmerking de Oostersche d., P. orientale, een tot 3 meter hooge plant met purperroode bloemen, P. alpinum, een tot 1 ½ m hoog gewas met helgroene bladeren en heerlijk riekende witte bloemen.
Voor bekleeding leent zich de tot 4 m hoog klimmende witbloemige P. clinoide, terwijl de grootbladige en witbloeiende P. cuspidatum, uit Japan, en P. sachalinense, die 2—3 m worden, als dekplanten goede diensten bewijzen. In Oost-Azië wordt nog steeds P. tinctorium verbouwd, een verfplant, die de Chineesche indigo levert.Duizendknoop is ook een gewestelijke naam voor ➝ Lidsteng.
Bouman.