Clamores concomitante→ - (Lat., = begeleidende schreeuwen),term uit de theorie omtrent den oorsprong der taal. Een dezer theorieën is de natuurklank theorie, die den nadruk legt op het gewild-overeenkomstige van zekere klanken met het aan te duiden voorwerp. Volgens haar is de taal ontstaan uit gevoelsklanken, die de mensch bij het zien der dingen zou hebben geuit. Deze oorspronkelijke klanken waren óf interjecties bij wijze van reflexklanken bij smart, blijdschap, verwondering, enz., óf c.c., d.w.z. schreeuwen, die bij bepaalde voorstellingen steeds aanwezig waren en daarom door het frequente gebruik vast met het bepaalde begrip en diens verwante begrippen verbonden werden. Zoo beschouwt de synergastische theorie van Noirée de oudste taalwortels als klanken, die het graven, woelen, schrabben, vlechten en binden steeds begeleidden; natuurvolkeren immers vergezellen hun arbeid steeds van rhythmische klanken.
L i t.: Jos. Schrijnen, Handleiding bij de studie der vergelijkende indogerm.taalwetenschap (21924).TVeijnen.