graaf van Vlaanderen (1191—’94) door zijn huwelijk met Margaretha I, zuster van den kinderloozen Philips van den Elzas; als B. V graaf van Henegouwen (1171—’95), zoon van Boudewijn IV, herstelde de unie tusschen beide gewesten, die, met een onderbreking van 1194—’95 ten gevolge van den dood van Margaretha, zou voortduren tot 1280.
Met hem kwam de jongere lijn der Boudewijnen in Vlaanderen aan het bestuur. Bij de conflicten tusschen Engeland, Frankrijk en het Rijk, waarin Vlaanderen onder Philips van den Elzas herhaaldelijk betrokken was, steunde B. aanvankelijk zijn zwager Philips.
Na 1184 breekt er oorlog uit tusschen Henegouwen eener-, Vlaanderen, Brabant en Keulen anderzijds, waaraan door den vrede van Boves in 1185 een einde wordt gemaakt. Henegouwen gedroeg zich sindsdien als onafhankelijk van Luik en het Rijk.
In 1188 werd B. door den roomschkoning Hendrik VI beleend met Namen, Laroche en Durbuy, terwijl Hendrik I van Namen, zijn oom van moederszijde, nog leefde. Deze, die ook graaf van Luxemburg was, legde zich daarbij niet neer, kon evenwel de verovering van Namen door B. niet beletten.
Bij den dood van Philips van den Elzas maakte B. zich ook van Vlaanderen meester, hetgeen Philippe Auguste hem zeer kwalijk nam, er nochtans genoegen mee nam door den afstand van Artesië, Boulogne, St. Pol en Guines (→ Philips v. d.
Elzas). Een oogenblik bevonden zich Vlaanderen, Henegouwen en Namen in dezelfde hand, terwijl ook Luxemburg tot die combinatie kon gaan behooren.
Hiervan kwam evenwel niets door den tegenstand van Hendrik I van Brabant. B. werd opgevolgd in Namen door zijn zoon Philips I, in Vlaanderen en Henegouwen door zijn zoon Boudewijn IX van Konstantinopel.W. Mulder S. J.