Pierre Augustin Caron, genoemd de, Fransch tooneelschrijver en onmiddellijk wegbereider van de Omwenteling van 1789 (la révolution déjà en action, noemt hem Napoleon I). *24 Jan. 1732 te Parijs, + 18 Mei 1799 aldaar.
Door zijn wrok om de omkoopbaarheid van het gerecht, waarmede hij in langdurige processen te doen had (zie Mémoires pour le Sieur B., 1774 vlg.), kwam deze zoon van een uurwerkmaker, die achtereenvolgens alle maatschappelijke rangen had bekleed, tot de wrange hekeling van het ancien régime. In de wereldletterkunde leeft Beaumarchais met Le Barbier de Sé v il Ie (1775) en Le mariage de Figaro (1781, pas toegelaten in 1784): twee blijspelen in proza, die (vooral het laatste) de levendige, bonte intrigue, den schitterenden, vlotten, nerveuzen dialoog en de gekruide scherts van de klassieke comedie verbinden met de politiek-sociale tijdssatire in onbeheerschte heftigheid.Figaro is de aanklager van alle sociaal onrecht, alle adelsprivilegiën, alle verdorvenheid en hypocrisie der hoogere standen ; de spreekbuis, op het tooneel, voor al de strevingen van den tiers état, zooals de Revolutie dien zal uitwerken. De graaf Almaviva, de luchthartige Brid’oison, en de jonge Chérubin werden spreekwoordelijke figuren; Mozart maakte Figaro onsterfelijk in een opera. De pogingen van B. op het gebied van het burgerlijk drama behaalden minder bijval.
U i t g. : tekstkritische door de Marescot en de Ileylli (4 dln. Parijs 1869 vlg.) ;
Bloemlezing: Bonnefon, Pages choisies (Parijs 1902).
Lit.: H. Cordier, Bibliographie des oeuvres de B. (Parijs 1883) ; L.de Loménie, B. et son temps (Parijs 41880) ; E. Lintilhac, B. et ses oeuvres (Parijs 1887) ; P. Toldo, Figaro et ses origines (1893); A. Ilallays, B. (Parijs 1897): F. Funck-Brentano.
Figaro et ses devanciers (Parijs 1910) ; A. Seligmann, Figaro’s Hochzeit in d. deutschen Lit. (Troppau 1910); A. Bettelheim, B (München 21911 ) ; E. Ziegler, Das Drama der Révolution (Berlijn 1911); A. Seligmann, L’influence du mariage de Figaro sur la littérature française (1914).
Baur.