is een heel oud verschijnsel, ofschoon het in de moderne tijd veel sterker naar voren treedt. Protagoras (ca. 480-420 v.
Chr.) verklaarde reeds: „De mens is de maat aller dingen”. Daarmee is bedoeld: algemeen geldige waarheden zijn er niet.
Dit relativisme, het afhankelijk zijn van de mens en zijn situatie (zie Situatiemoraal), uit zich ook op zedelijk gebied. Men kan niet zeggen: „Dat is goed en dat is slecht", immers, wat hier als goed geldt, wordt ginds slecht geheten.Ook het terrein van de godsdienst is door relativisme aangetast. Het Christendom is dan niet meer absoluut. Men gaat uit van het godsdienstige bewustzijn, van gevoelens en voorstellingen en voelt deze bepaald door allerlei factoren gelijk als op het zedelijke terrein. De laatste eeuw zijn door onze historische en psychologische kijk op de godsdienstige en zedelijke denkbeelden en systemen de ogen geopend voor de betekenis van het persoonlijke, maar daardoor is de vraag omtrent de absoluutheid van het Christendom dwingend geworden. In iedere zedelijke en godsdienstige opvatting zijn stellig vele subjectieve momenten, maar de Christen wil én zedelijk én godsdienstig waken voor het absolute, waar tegenover hij staat. Valt dit, dan valt alles, (zie Indifferentisme, Humani Generis, Openbaring.) w. L.
