(Hebr., herhaling), leerboek voor het rabbijnse onderricht, bestond lange tijd uitsluitend door mondelinge overlevering, daar men een tweede schriftelijke autoriteit naast de Heilige Schrift wilde vermijden. Tenslotte werd ca. 200 n.
Chr. door Jehoeda-ha-nassi het rabbijnse onderricht toch vastgelegd en zijn repetitorium werd daardoor tot de misjna bij uitstek. Deze bestaat uit zes delen, die ieder afzonderlijk „seder” genoemd worden.
De titels zijn: zera’iem (veldvruchten), mo’eed (feestgetijden), nasjiem (vrouwen), nezikien (schade), kodasjiem (heilige dingen) en toharoth (de reine dingen). De titels zijn vrij willekeurig gekozen; zo vindt men bijv. in de seder nezikien het ethischreligieuze tractaat Pirke Avoth (de Spreuken der Vaderen).
De zes delen van de misjna zijn onderverdeeld in totaal 63 tractaten. De bestudering van de misjna is van het allergrootste belang voor de kennis aangaande de rabbijnse methode van uitleg der Heilige Schrift, de wijze van hun bewijsvoering en hun godsdienstige en zedelijke opvattingen tijdens de opkomst van het Christendom.
Daaruit blijkt hoezeer het N.T. is ontstaan in het milieu van het rabbijnse Jodendom. Vooral blijkt dit uit de brieven van Paulus, die naar eigen getuigenis onderricht heeft ontvangen van Gamaliël, een der autoriteiten van de misjna.
Wanneer in Matth. 15 : 1-9 door Jesus het verwijt tot Farizeeën en schriftgeleerden wordt gericht, dat zij het woord Gods krachteloos maken door hun overlevering, ziet deze uitspraak op de groeiende discussie rondom de thora waaruit de misjna langzaam ontstond. Deze dreigde dus de oorspronkelijke bedoeling van de thora niet slechts te overwoekeren maar ook onrecht te doen.
M. A.
B.
