(Gr.: hypostasis) komt als term één keer voor in het N.T., met name in Hebr. 1 : 13, waar Christus de afdruk van de hypostase (d.w.z. van het wezen) des Vaders genoemd wordt. Verder heeft het woord een grote rol gespeeld in de theologische doordenking van het geheim der Drieëenheid en van Christus.
Na aanvankelijke onduidelijkheid en onzekerheid van betekenis krijgt het de technische zin van: persoon, waaraan de onmededeelbaarheid toekomt, welke aan „natuur” nog ontbreken kan. Zo spreekt men van één goddelijke natuur, die meegedeeld is aan drie goddelijke personen, en van een menselijke natuur, die medegedeeld is aan de tweede persoon van God in Christus.
Ook gebruikt men het woord hypostase als bepaalde eigenschappen Gods als personen worden opgevoerd of beschreven (bijv. de Wijsheid Gods). j. c. G.
