Wijl de Persoon van het Woord door de Menswording ook de drager der menselijke natuur geworden is, resulteert hieruit, dat de éne Persoon van Christus de idiomata (het eigene) van beide naturen, goddelijke en menselijke, bezit en bijgevolg in Hem gemeenschap (communicatio) van de eigenschappen der twee, onvermengde naturen bestaat. Dit is de communicatio idiomatum in ontologische zin.
Hierop steunt de logische communicatio idiomatum, de veelvuldig in Schrift en Overlevering voorkomende zegswijze, waarbij over de persoon van Christus, naar de ene natuur benoemd (bijv. de Zoon Gods of de mens Jesus), eigenschappen, die aan de andere natuur toekomen, worden uitgezegd (bijv. het lijden of de almacht). Onaanvaardbaar echter is de opvatting van Luther, die de eigenschappen van de verenigde goddelijke en menselijke natuur zich aan elkaar laat mededelen, zodat hij het eigene van de goddelijke natuur prediceert als eigenschap van de menselijke (bijv. de alomtegenwoordigheid) en aldus de aanwezigheid van Christus’ Lichaam en Bloed in het Avondmaal poogt te verklaren.
Dit wordt zowel door de Gereformeerde als de Kath. theologie afgewezen. G.
D. G
