(1884), Duits prot. theoloog, is een leidende figuur in de nieuwtestamentische wetenschap. Hij arbeidt exegetisch op de grondslag van de historisch-critische en godsdiensthistorische methoden en verrichtte baanbrekend werk op het gebied der „Formgeschichte” . Zeer veel omtrent Jesus en de oudste Kerk komt daarbij echter op losse schroeven te staan.
Maar dit historisch manco raakt volgens Bultmann het geloof niet, mits men theologisch de noodzaak heeft leren inzien van een ,,Entmythologisierung” der blijde boodschap. Bijbel en Kerk waren gewend zich het heilshandelen Gods mythisch voor te stellen: als een inwerking, die opgeteld zou kunnen worden bij de andere binnenwereldse krachten en werken zou op de wijze van een natuurkracht of een historisch aanwijsbare invloed.
In feite is het ingrijpen van de transcendente God nooit „objectiveerbaar”: toegankelijk voor de methoden der neutrale wetenschappen. Het kan slechts in het actuele geloofsgebeuren beaamd worden.
Bultmann roept hier de existentie -philosophie — met name Heidegger te hulp voor zijn existentieel en „geschichtlich” verborgen verstaan van de ontmoeting tussen mens en God.Deze vraagstelling is zeer boeiend en actueel. De wijze waarop Bultmann haar hanteert, ontkent echter onnodig radicaal elk werkelijk „verblijven” Gods in aardse gegevenheden en elk zichtbaar worden van Zijn geheimnisvolle presentie. Het wezenlijke de menswording van Gods Zoon, het mysterie der Kerk, de uiteindelijke vervulling vervluchtigt. Desondanks hebben de stellingen van Bultmann onder het meer trefbare Duitse Lutheranisme veel verwarring gesticht en een bewogen discussie opgeroepen, welke nog steeds voortduurt. j. w.
