Jacobus (1560-1609), Ned. theoloog, geboren te Oudewater, studeerde te Leiden, te Genève, waar hij vriendschap sloot met Uytenbogaert, en te Bazel. In 1588 werd hij predikant te Amsterdam en in 1603 hoogleraar te Leiden.
Reeds te Amsterdam, waar zijn ambtgenoot Plancius hem bestreed naar aanleiding van zijn preken over Rom. 7, rees verdenking tegen zijn orthodoxie. Te Leiden kwam hij in conflict met Gomarus over de opvattingen der praedestinatie.
Hij stierf voordat de strijd tot verdere complicaties had kunnen leiden. Hij was voorstander van een vrije critische methode, gebonden alleen aan de Heilige Schrift, die hij naar zijn geweten wilde interpreteren, zonder gebonden te zijn aan theologische opvattingen.
