Een alibi (Lat. voor "elders") is een term uit het strafprocesrecht waarmee bedoeld wordt dat de door het gerecht vervolgde persoon beweert dat hij niet schuldig kan zijn omdat hij op het ogenblik van de misdaad te ver verwijderd was van de plaats waar de misdaad werd gepleegd.
Het alibi-bewijs is gebaseerd op het zekere empirische principe dat niemand tegelijkertijd op twee verschillende plaatsen kan zijn en op de veronderstelling dat niemand de dader kan zijn die niet op de plaats delict was op het moment van het misdrijf.
Een alibi, indien bewezen, is het meest overtuigende bewijs van onschuld. Een alibi moet versterkt kunnen worden door een getuige of door ander bewijsmateriaal. Er wordt steeds afgewogen of iemands alibi waterdicht is of niet. Een alibi houdt in dat de persoon in kwestie wordt geëlimineerd als dader die direct op de plaats delict heeft gehandeld, maar niet als indirecte dader, aanstichter of medeplichtige van de dader. Er bestaat een logisch verband tussen het bepalen van het tijdstip van het misdrijf en het claimen van een alibi: hoe langer de mogelijke tijd van het misdrijf, hoe kleiner de kans op het leveren van sluitend alibi-bewijs.
