I (‘pikkəl) m. (—s; -tje) [→ pikken I 5]
1. Eert. puntig uitsteeksel dat in de grond werd geprikt, gestoken.
2. Uitbr. Scherts, been : hij lag met zijn -s in de lucht.
II m. (-s; -tje) kleine → pik (I D II 1 b) nl stip : een witte das met rode -ties.
