Hagia Sophia

betekenis & definitie

Hagia Sophia is een belangrijke kerk in Constantinopel, gebouwd in 532 –37. Het bouwwerk was zo bijzonder dat zelfs de namen van de architecten bekend zijn: Anthemius van Tralles en Isidorus van Milete. Het christendom had voor zijn kerken het bouwplan overgenomen van de Romeinse basilieken. Het gebouw moest niet alleen het christendom vertegenwoordigen, maar ook de hemelbol van Gods koninkrijk weergeven: de koepel. De Hagia Sophia is de meest volmaakte en grootste koepelbasiliek. Om de halve bol, die vanaf de vloer 61 meter hoog is, op een rechthoekige plattegrond te laten rusten, werd gebruikt gemaakt van zware pilaren en pendentieven en halve koepels. Gelovigen worden overweldigd door dit indrukwekkende gebouw. Doordat de koepel een snoer van ramen heeft, lijkt het alsof die zweeft in een goddelijk licht. Fijn bewerkte kapitelen lijken moeiteloos de gewelven te dragen. Eeuwenlang werd in de Hagia Sophia mozaïeken en kostbaar marmer aangebracht. De Hagia Sophia is het belangrijkste monument dat is overgebleven uit de tijd van Constantijn. Hagia Sophia betekent Heilige wijsheid. Het is het architectonische hoogtepunt van zijn tijd. Na de Turkse overwinning in 1453 werd het een moskee (de vier minaretten werden toegevoegd) en de prachtige mozaïeken werden onder een stuclaag bedekt. Sommige mozaïeken werden redelijk recent herontdekt, nadat het gebouw een museum werd.