Grasparkieten zijn wel bijzonder populair. Deze kleurrijke, vriendelijke vogels kunnen gehouden worden in een volière buitenshuis, maar ook in een eenvoudige kooi binnenshuis.
Melopsittacus undulatus is de wetenschappelijke naam voor de grasparkiet, die inheems is in Australië. Ze komen in gevangenschap gemakkelijk tot broeden, en zijn volledig gedomesticeerd. Naar vorm en grootte is er niet zoveel variatie als bij de kanaries. Wel variëren de grasparkieten in kleur: groen, blauw, geel, wit en violet. Die kleuren zijn ontstaan door mutaties en door het fokken. Behalve de genoemde kleuren zijn er ook nog zeldzamere kleuren en ook kleurencombinaties.
Men koopt vogels van 6 tot 8 weken om ze goed te kunnen trainen. Vaak leren ze praten. Ook spelen ze erg graag, maar geef ze niet teveel speeltjes.1 Gewone grasparkiet 17,5 cm; lichtgroen, geel gezicht, donkere vlekken op kop, rug, vleugels; neusdop bij mannetjes blauw/lichtpaars, bij vrouwtjes geelbruin; voedsel: kanariezaad, ook graszaden, groenvoer, grit, stukjes fruit, sepia. De vogels worden 6 tot 15 jaar oud. Andere kleuren zijn ontstaan door mutaties.
Het verlies van de gele kleur leverde blauwe en witte versies van de normale groene grasparkiet. Dat groen en blauw is er nog weer in verschillende donkere en lichtere tinten. Bij wit ontbreken het geel en het meeste van het blauw.
2 Albino-parkieten zijn zuiver wit met rode ogen. Ook het blauwe waas ontbreekt. ’Lutino’s’ zijn ’gele albino’s’. Daarmee bedoelt men albino's van de gele en groene kleurslagen.
3 Regenbooggrasparkieten zijn ontstaan uit kruisingen van geelmasker X opaline en witvleugels. Ze zijn veelkleurig.
4 Opalinegrasparkieten tonen een verandering in vlekkenpatroon: op de kop lichter en verlies van vlekken op de rug.
5 Deens bonte grasparkieten zijn tweekleurig (net als Hollands bonte), groen en geel of blauw en wit. De lichaamskleur verschijnt in een vlek op de maag.
