Scipio Africanus Major, Publius Cornelius

betekenis & definitie

Scipio Africanus Major, Publius Cornelius - Romeins patriciër (236-183 v.C.). Hij was de zoon van Publius Cornelius Scipio. Ofschoon hij pas 25 jaar oud was, kreeg hij in 211 het oppercommando over de Romeinse legioenen in Spanje, deels omdat hij zich zo moedig gedragen had tijdens de gevechten bij de Ticinus en bij Cannae (2 augustus 216 v.C.). In Spanje leerde Scipio heel wat bij inzake de krijgstactiek van de Carthagers en hij kon zijn legioenen oefenen in de beweeglijke gevechtsvoering. Hij begreep trouwens dat hij met zijn troepen Hannibal in Italië onmogelijk in een open veldslag tegemoet kon treden. Hij slaagde erin de Carthagers uit Spanje te verdrijven en werd in 205 tot consul gekozen, waarna hij het jaar daarop, in 204 v.C., de Middellandse Zee overstak om het bolwerk Carthago zelf aan te vallen. Na enkele betekenisvolle overwinningen op Afrikaanse bodem dwong hij de staatsleiding ertoe Hannibal uit Italië terug te roepen. In 202 werd de beslissende slag geleverd in de omgeving van Zama, waar Hannibal de nederlaag leed, en dankzij de overwinning van Scipio een einde werd gemaakt aan de Tweede Punische Oorlog. In Rome vierde hij zijn triomf en kreeg hij de bijnaam Africanus. In 190 v.C. voerde hij samen met zijn broeder L. Cornelius Scipio Asiaticus oorlog tegen Antiochus III, doch bij zijn terugkeer werd hij door de tribunus plebis M. Naevius wegens verduistering van de oorlogsbuit en omkoperij aangeklaagd. Dit gebeurde op de verjaardag van de overwinning bij Zama, zodat hij het volk opriep om samen met hem de goden op het Capitolium te danken. Van verdere aanklacht was geen sprake meer. Daarna trok hij zich op zijn landgoed bij Liternum in Campania, terug, waar hij in 183 v.C. stierf.