Magna Graecia

betekenis & definitie

Magna Graecia - Gebied van Zuid-Italië van Tarentum tot Cumae, ten noorden van Napels, dat vanaf het einde van de 8e eeuw v.C. door Griekse kolonisten werd bevolkt. Een reeks belangrijke kolonies heeft een groot aandeel gehad op de culturele vorming van Rome: o.a. Tarentum en Sybaris, en daarna Thurioi, Kroton, Rhegion, Elea, Poseidonia (zie Paestum), Neapolis, Kymè (Cumae) en Syrakusae op Sicilië. Deze Griekse kolonies groeiden uit tot grote handels- of landbouwcentra, vooral aan de westkust, en raakten in een eeuwenlange strijd met de Carthagers verwikkeld. Deze laatsten hadden de uiterste westpunt van Sicilië bezet. Aan de onafhankelijkheid van de Griekse kolonies kwam definitief een einde na de Tweede Punische Oorlog, ongeveer 200 v.C., toen na zware en langdurige gevechten Tarentum werd overwonnen.