Ammianus Marcellinus - Historicus (330-400 n.C.) van Griekse herkomst. Hij werd geboren in Antiochië uit een familie van gegoede burgers. Als officier in het leger van keizer Iulianus maakte hij diens veldtochten mede in Italië, Gallië en in het Oosten. Hij vocht tijdens de jaren 361 tot 363 tegen de Alamanen en de Perzen. Ammianus Marcellinus was zeer intelligent, rijk aan ervaring en objectief, zodat hij zich na zijn vestiging te Rome kon ontpoppen tot een voortreffelijk en betrouwbaar historicus, bewust van de hoge eisen van zijn taak.
In zijn werk Rerum gestarum libri XXXI, waarvan slechts de laatste 18 boeken, van 14 tot 31, beginnend met de feiten uit 353 n.C., bewaard zijn gebleven, zette hij op waardige wijze, als laatste grote Romeinse historicus, het geschiedkundig oeuvre van Tacitus (Historiae) voort vanaf de dood van keizer Nerva in 96 tot die van keizer Valens in 378 n.C.
Ammianus Marcellinus gaf meer dan een blote opsomming van feiten uit de politieke geschiedenis; hij beredeneerde de essentiële waarden van regeringen en instellingen, gaf een psychologische analyse van de hoofdpersonen en weidde af en toe uit over de toestanden in landen en de zeden van volkeren, die hij tijdens zijn opdrachten had bezocht.
Hij schreef zijn werk in Rome in de tijd van keizer Theodosius, na de terreurperiode van Valentinianus; het ademt dezelfde geestesgesteldheid van bittere berusting als dat van zijn voorganger Tacitus. Het werk is bovenal onpartijdig en zeer ruim van visie, zijn stijl is echter veelal duister en gewrongen, vol Griekse wendingen en retoriek, hetgeen erop wijst dat het Latijn niet zijn moedertaal was. Hij is een betrouwbare bron voor de in zijn werk behandelde periode.
