gravin van Solms-Braunfels, *31.8.1602 Braunfels, +8.9.1675 's-Gravenhage, kwam als hofdame in het gevolg van de Winterkoning (Frederik v van de Palts) in 1620 naar de Nederlanden; daar huwde Frederik Hendrik haar op 4.4.1625. op dringend advies van de stervende Maurits, tot behoud van de Oranjedynastie. Zij was tactisch, eerzuchtig en intelligent: wist het Haagse hof een vorstelijke allure te geven en ijverde voor een spoedige vrede met Spanje.
Daarnaast verloor zij ook de dynastieke belangen niet uit het oog. Het huwelijk van haar zoon (de latere Willem II) met Henriëtte Maria Stuart kwam grotendeels door haar toedoen tot stand. De politiek van Willem II was haar te pro-Frans; deze moest dan ook niets van haar invloed hebben. Na zijn dood (1650) en die van zijn gemalin (1660) werd Amalia de voornaamste voogdes over haar kleinzoon, de latere Willem III. Zij deed moeite hem aan de Engelse invloed te onttrekken, waardoor er een toenadering tussen haar en Johan de Witt ontstond. Hierdoor mishaagde zij de Oranjepartij, hoewel zij het prinsdom Oranje in 1665 voor Willem wist te herkrijgen en ijverde voor zijn verheffing tot hoge ambten. Ook toen hij stadhouder geworden was (1672), bleef zij hem met advies bijstaan, waardoor het wel eens tot conflicten tussen de prins en Amalia kwam.Litt. A.Kleinschmidt, Amalia von Oranien (1905); T.J.Geest. Amalia van Solms en de Ned. politiek 1625-48 (1909); P.Gcyl, Oranje en Stuart 1641 72 (1939): A.Hallema, Amalia van Solms (1941).
