graaf van Leicester, op een na de oudste zoon van den beruchten Simon (zie het vorige art.) en van eene engelsche dame, erfde de aanzienlijke bezittingen in Engeland, die door zijns vaders huwelijk in zijne familie waren gekomen, en ging zich omstreeks 1236 in dat land metterwoon vestigen, ten gevolge.van eene woordenwisseling, die bij gehad had met Lodewijk IX, koning van Frankrijk. Hij werd zeer goed ontvangen door Hendrik III, die hem het bewind over Gascogne toevertrouwde met den titel van sénéchal, en hem zijne zuster tot vrouw gaf.
Doch M. maakte zich als bewindvoerder gehaat, en viel vervolgens ook in ongenade bij Hendrik, die hem van verraad betichtte. Om zich te wreken, hitste hij nu de engelsche baronnen tot den opstand aan, stelde zich 1258 aan hun hoofd, noodzaakte den koning een buitengewoon parlement bijeen te roepen te Oxford, en perste hem de concessiën af, bekend onder den naam van (Statutes of) Provisions of Oxford. Gedurende verscheidene jaren oefende M. eene onbeperkte macht uit in Engeland; en toen de koning eene poging deed om dat juk af te schudden, leverde M. hem slag, nam hem en zijnen zoon gevangen, en noodzaakte hem tot eene vernederende schikking (1264). In 1265, na nieuwe voordeelen op Hendrik behaald te hebben, riep Simon van M. een parlement bijeen, waarin, behalve de geestelijkheid en de adel, ook vertegenwoordigers van de gemeenten zitting namen; dit was de oorsprong der Gemeenten van Engeland. Doch ziende dat verscheidene zijner partijgangers misnoegd over hem waren, gaf M. aan Hendrik het middel om zijn gezag weder op te beuren. Des konings zoon, prins Eduard, die door M. gevangen werd gehouden, vond gelegenheid om te ontsnappen, en kwam hem nu reeds spoedig slag leveren bij Evesham, waar M. eene totale nederlaag leed (Aug. 1265). Leicester en diens oudste zoon sneuvelden daarbij.
