eene eilanden-groep in de Ionische Zee, aan de westkust van Albanië en van het koningrijk Griekenland, bestaat uit 7 grootere en een aantal kleinere eilanden, gezamenlijk ruim 47 vierk. mijlen groot en bevolkt met 233,000 zielen (belijders van de grieksche godsdienst). De 7 grootste eilanden zijn: Corfu (Corcyra), Paxo (Ericusa), Theaki (Ilhaca), Cerigo \ Cylhera), Cephalonia, Zante (Zucynthus) en Sanla-Maura (Leucas of Leucadia).
Van de kleinere eilanden zijn de voornaamste: Merlera, Fano, Samothraki, Anti-Paxo, Meganisi, Cerigotlo, enz. Reeds in de hooge oudheid waren de I.-E., die toen afzonderlijke rijkjes vormden, vermaard; zij speelden eene belangrijke rol in den Peloponneezischen oorlog (431—404). Eerst onderworpen door Alexander den Groote, vervolgens door de Romeinen, werden zij bij de deeling van het Romeinsche rijk eene provincie van het Byzantijnsche rijk. Doordien de byzanlijusche keizers de I.-E. verwaarloosden, viel Corfu (bet voornaamste eiland) in de macht der noormaunische koningen van Napels; doch in 1386 maakten de Venetianen zich van Corfu meester, en breidden hun gezag reeds spoedig uit ook over de andere l.-E., die, in weerwil van de pogingen der Musuimannen om ze machtig te worden, uitsluitend in het bezit van Venetie bleven tot in het laatst der 18e eeuw. De Franschen, reeds meester van Venetie, kwamen 1797 ook de I.-E. bezetten, en hielden die in hunne macht, totdat ze er 1799 uit verdreven werden door de Russen en Turken. Onder 't gemeenschappelijk protectoraat van Rusland en Turkije werden de I.-E. nu, bij het verdrag van 21 Maart 1800, geconstitneerd tot een onafhankelijk gemeenebest onder den naam van Republiek der Zeven Vereenigde Eilanden, welk gemeenebest tot 1807 bleef bestaan, toen de I.-E. krachtens het tractaat van Tilsit terugkeerden onder het gezag van Frankrijk; doch het duurde niet lang of de Engelschen bezetteden de I.-E., die bij het tractaat van Parijs (15 Nov. 1815) op nieuw tot een onafhankelijk rijk geconstitueerd werden onder den naam van Vereenigde Staten der Ionische Eilanden, en zulks onder rechtstreekse!) protectoraat van de britsche Kroon. De 2 Mei 1817 aan de I.-E. verleende constitutie was niet in staat de wenschen der bevolking te bevredigen, en reeds spoedig begon zich het verlangen te openbaren naar eene vereeniging met Griekenland. De poging tot opstand in 't laatst van Aug. 1849 werd door den toenmaligen lord-oppercommissaris Ward wel is waar met bloedige strengheid onderdrukt, en door vele regeeringsmaatregelen gevolgd, die welwillendheid ademden en krachtig strekten ter bevordering van de volkswelvaart op de I.-E.; doch niettemin werd de ontevredenheid met het britsche opperbestuur aanhoudend erger in plaats van minder. In Engeland zelf begonnen zich krachtige stemmen uit de rijen der staatslieden te doen hooren voor de vrij-verklaring van de I.-E., totdat dit punt sedert de verdrijving van koning Otto uit Griekenland (najaar 1862) een openbaar vraagstuk werd voordeeuropeesche diplomatie. Om alle inmenging van deze te voorkomen verklaarde Groot-Britannie zich weldra bereid om de I.-E. vrijwillig aan het koningrijk Griekenland af te staan, hetgeen dan ook spoedig daarna werkelijk heeft plaats gevonden: sedert de troonsbeklimming van George I als koning der Hellenen (1863) zijn de I.-E. formeel bij Griekenland ingelijfd.
