de gebruikelijke doch onjuiste benaming voor koolstofdioxyde, CO2; koolstofdioxyde is een kleur- en reukloos gas, zwaarder dan lucht, dat een zwak zuren, prikkelenden smaak bezit en in de atmospheer en in opgelosten staat in vele bronwateren voorkomt.
K. bezit voor inwendig gebruik geen vergiftige eigenschappen; in de maag werken koolzuurhoudende dranken zelfs meestal gunstig. De mensch kan echter in een atmospheer van K. niet leven; reeds als er eenige procenten van dit gas in de lucht voorkomen, ondervindt het organisme daarvan nadeelige gevolgen. Het bloed in de longen kan dan zijn koolzuur niet tegen zuurstof uitwisselen, en dit heeft verstikkingsverschijnselen ten gevolge. Daar K. zich o.a. bij de alcoholische gisting vormt, alsmede bij de rotting van organische stoffen, hoopt het zich ten gevolge van zijn hoog soortelijk gewicht in kelders, waar vloeistoffen (wijn, bier, enz.) gisten, in oude putten, enz. op. Hierdoor worden dikwijls ongelukken veroorzaakt. Wanneer de lucht in vertrekken, waar veel menschen bijeen zijn, meer dan 0.3 pCt. koolstofdioxyde bevat, is zij voor de gezondheid nadeelig, omdat er dan ook andere vergiftige gassen gevormd zijn, waarvoor het C O2ehalte de maat aangeeft. In schoollokalen mag het koolzuurgehalte der lucht niet meer bedragen dan 7 op duizend; dikwijls echter bedraagt het 0.5 ten honderd en nog meer, waardoor lichte vergiftigingsverschijnselen, v.n.l. hoofdpijn, worden opgewekt. Om die redenen is het hoogst noodig in woonkamers, fabrieksgebouwen, schoollokalen, enz. voor een goede ventilatie te zorgen.
