Wiegendood is het plotseling en ogenschijnlijk niet te verklaren overlijden van een baby. Dit gebeurt vrijwel altijd in het eerste levensjaar, een enkele keer ook in het tweede. Alle westerse landen kennen dit verschijnsel, maar niet in gelijke mate.
Nederland onderscheidt zich door een lage incidentie. Dat is bereikt door vroege en ruime aandacht voor preventie en het reeds lang bestaande, fijnmazige systeem van zuigelingenzorg. Eeuwenlang werd wiegendood ten onrechte geweten aan tekort schietende zorg. In het Oude Testament (1 Koningen 3:19) werd die suggestie al gewekt. Over de oorzaken van wiegendood bestaat nog steeds geen zekerheid. Wel is de laatste decennia door wetenschappelijk onderzoek ontdekt dat baby's onder bepaalde omstandigheden risico lopen, dat door goede voorzorgen aanzienlijk kan worden beperkt. Een baby verliezen door wiegendood is een choquerende ervaring. Getroffen ouders wacht een zware en vaak langdurige rouw. In Nederland spant de vereniging 'Ouder van Wiegedoodkinderen' zich in voor lotgenoten. De 'Stichting Wiegedood' richt zich op onderzoek en preventie.
