Tot in het midden van de twintigste eeuwwas het gebruikelijk dat men sieraden droeg, waarin haar van een overleden geliefde was verwerkt. Vrouwen droegen broches, mannen een medaillon aan een horlogeketting, die (soms) van gevlochten haar was vervaardigd. Als tastbare herinnering werden er ook schilderijtjes gemaakt van haar.
Bij crematie vervalt de mogelijkheid van grafbezoek. Vaak wordt te snel beslist tot asverstrooiing, zonder de mogelijkheid tot grafbijzetting in een familiegraf, een urnentuin of een columbarium te overwegen. De mogelijkheid die momenteel de wet biedt en het sterker wordende besef van een meer inhoudsvolle rouwbeleving, schept nieuwe vormen. Het mee naar huis nemen van de as of de urn, is voor velen iets tè nadrukkelijk. Toch leeft de wens om iets van de as in de onmiddellijke nabijheid te bewaren. Een nieuwe vorm is een verzegeld medaillon met daarin een kleine hoeveelheid crematie-as. Het medaillon, verkrijgbaar in vele uitvoeringen, kan eventueel aan een collier worden gedragen. Het is in feite een oude vorm van rouwbeleving, uitgevoerd in een 'modern jasje'. zie ook: columbarium, haarschilderij, haarsieraad, urn.
