Formule 1-racen is een mannensport, maar er zijn wel degelijk vrouwelijke coureurs geweest.
In de klassen net onder de Formule 1 zijn steeds meer vrouwelijke coureurs die hun mannelijke collega’s prima de baas kunnen. In de koningsklasse van de autosport zijn vrouwen achter het stuur nog een zeldzaamheid. In de eerste helft van de 20ste eeuw was dat anders. De sport was nog niet geprofessionaliseerd en snelle dames met de juiste connecties konden gewoon meedoen met de mannen. Na de oprichting van het wereldkampioenschap Formule 1 in 1950 was Maria Teresa de Filippis de eerste vrouw die aan een officiële Grand Prix meedeed. Ze reed er drie, in 1958, en eindigde als tiende in België, maar was toch vooral een rijdende bezienswaardigheid.
Van een hoger niveau was Lella Lombardi, die tussen 1974 en 1976 in 12 Grands Prix startte en in 1975 zesde werd bij de Grand Prix van Spanje. Omdat de race na een ongeluk voortijdig werd afgevlagd kreeg ze daarvoor een half WK-punt, maar Lombardi is daarmee wel de enige vrouw die WK-punten behaalde. De kwalificatiepogingen van de Zuid-Afrikaanse Desiré Wilson en de Britse Divina Galica strandden rond 1980 door slecht materiaal en Giovanna Amati viel in 1992 in de categorie ‘beter slechte publiciteit dan geen publiciteit’. Ze kwalificeerde zich in haar drie pogingen niet. Ironisch genoeg zijn er sindsdien veel meer goede vrouwelijke coureurs, alleen niet in de Formule 1.