Speciale trainingssessie die in het verleden werd gebruikt om bij een te groot aantal inschrijvingen het kaf van het koren te scheiden. Alleen de snelste rijders mochten na de voorkwalificatie meedoen aan de rest van het weekend.
Er bestaat een regel die voorschrijft dat er maximaal 26 auto’s aan een Grand Prix mogen meedoen, en niet meer dan 30 aan de vrij e trainingen en de kwalificatie. Dat aantal wordt al sinds het midden van de jaren negentig niet meer gehaald, en dat was dan ook de periode waarin de voorkwalificatie voor het laatst werd ingezet als middel om het deelnemersveld wat uit te dunnen. Het was een training op vrijdagochtend, meestal van 8.00 uur tot 9.00 uur, waarin de laagst geklasseerde teams onderling moesten uitvechten wie er door mocht naar de trainingen. In 1989 waren er bij de meeste races 39 coureurs ingeschreven, waarvan er dertien aan de voorkwalificatie moesten meedoen. Alleen de snelste vier daarvan mochten verder, de rest moest al op vrijdagochtend hun spullen pakken en de paddock verlaten. De regel werd ingesteld door Bemie Ecclestone, die door de opkomst van de relatief betaalbare Cosworth-motoren plots tal van gelukszoekers en avonturiers in zijn Formule 1-circus aantrof.
De maatregel was effectief: veel van de kleine teams die veroordeeld waren tot de voorkwalificatie hielden er na een of twee seizoenen mee op. Het Italiaanse Coloni-team vestigde een record: het was in 1990 en 1991 bij alle Grand Prix-weekends van de partij, maar startte niet één keer. Bij de coureurs is Claudio Langes recordhouder. In 1990 kon hij veertien keer op rij al op vrijdagochtend om negen uur zijn helm weer inpakken. Hij reed in zijn carrière geen enkele Grand Prix.